Από την αρχή της ζωής στον πλανήτη μας, οι άνθρωποι έτρωγαν ωμούς τους δημητριακούς καρπούς, αργότερα έμαθαν να τους καβουρδίζουν.

Στην αρχαία Αίγυπτο, 8000 με 10000 χρόνια προ Χριστού, με την ανατολή του πολιτισμού άρχισε να παρασκεύαζεται και το ψωμί.

Το πρώτο αλεύρι δεν είχε καμιά ομοιότητα με το σημερινό. Ήταν αλεύρι από καβουρδισμένους ή αποξηραμένους σπόρους που είχαν τριφτεί ή κοπανιστεί ανάμεσα σε δυο λείες πείρες. Αργότερα, έμαθαν να ανακατεύουν αυτό το πρωτόγονο αλεύρι με νερό και να παρασκευάζουν τούς πρώτους χυλούς που είναι και οι πραγματικοί πρόγονοι του σημερινού ψωμιού.
Στη συνέχεια έμαθαν να φτιάχνουν πιο πηχτούς χυλούς, τους οποίους έψηναν απευθείας στη φωτιά ή τούς άπλωναν μέσα σε πυρακτωμένους λίθους. Τα πρώτα σκεύη που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πήλινα ταψιά.

Στην Ελλάδα η καλλιέργεια της γης και των σιτηρών εμφανίζεται την έβδομη χιλιετία π.Χ. Το σκάψιμο, η σπορά και οι άλλες γεωργικές εργασίες γίνονται με αυτοσχέδια ξύλινα εργαλεία. Στη συνέχεια εμφανίζεται το αλέτρι που αρχικά σέρνεται από τον άνθρωπο και μετά από κάποιο ζώο. Εντύπωση προκαλούν οι προϊστορικές παραστάσεις γεωργικών εργαλείων. Ένα αλέτρι εκείνης της εποχής δεν διαφέρει και πολύ από ένα παραδοσιακό αντίστοιχο της Θεσσαλίας του 19ου αιώνα. Το σιτάρι καλλιεργείται από την απώτατη αρχαιότητα, κυρίως στο θεσσαλικό κάμπο, τον αποκαλούμενο και σιτοβολώνα της Ελλάδας.Το 450 π.Χ. εφευρέθηκε στην Ελλάδα ο νερόμυλος. Οι αλλαγές ήλθαν τον 20ό αιώνα, με την τελειοποίηση των εργαλείων ως προς την τεχνική τους, αλλά στην ουσία δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνα τα παλιά.

Κατά το Μεσαίωνα και με την αυξηση του πληθυσμού των κωμοπόλεων και των πόλεων υπήρξε μια σταθερή αύξηση στο εμπόριο και οι αρτοποιοί άρχισαν σιγά σιγά να ιδρύουν επιχειρήσεις και στη συνέχεια συντεχνίες για να προστατεύσουν τα συμφέροντα των μελών τους αλλά και για να ρυθμίσουν την τιμή και το βάρος του ψωμιού.

Κατά τον εικοστό αιώνα οι φούρνοι αερίου και πετρελαίου αντικατέστησαν εκείνους τουξύλου και του άνθρακα. Το 1912 ο Οττο Rohwedder ξείνησε μια εργασία για μια μηχανη που τεμαχίζει το ψωμί και στη συνέχειατο τυλίγει και κατάει ην υγρασία μέσα. Η μηχανή αυτή εκτέθηκε σε έκθεση αρτοποιών στην Αμερική το 1928.

Στη δεκαετία του 1940 το ασβέστιο προστέθηκε στο αλεύρι για να αποτρέψει τη ραχίτιδα, ασθένεια που παρουσιάσθηκε στις γυναίκες που πήγαιναν στο στρατό ενώ το 1942 οι αρτοποιοί του Λονδίνου ένωσαν τις περιφερειακές οργανώσεις για να διαμορφώσουν την ομοσπονδία των αρτοποιών, για να βοηθήσουν στην οργάνωση της εν καιρώ πολέμου παραγωγής και της διανομής του ψωμιού.

Το ψωμί (άρτος) είναι βασικό είδος τροφίμου με ιδιαίτερη θρεπτική αξία. Ανήκει στην παραδοσιακή διατροφή συνυφασμένο με την ίδια τη ζωή. Βασική τροφή του Έλληνα, ταυτίστηκε με την επάρκεια αγαθών και η έλλειψη του με την πείνα. Δεν έλειψε ποτέ από το ελληνικό παραδοσιακό τραπέζι τις μεγάλες γιορτές και τις μεγάλες στιγμές τους ελληνικού βίου. Συνδέθηκε με έθιμα, προλήψεις και δοξασίες